એક રહસ્યમય પ્રકૃતિના હિંદુ ધર્મના આગામી પવિત્ર લખાણ આધ્યાત્મિક પ્રશ્ન સાથે તેમનો વ્યવહાર,

Noun:

ઉપનિષદમાં,

upanishads ગુજરાતી ભાષામાં ઉદાહરણ:

પ્રધાન ૧૩ ઉપનિષદો ગણાય છે.

તેમના મુખ્ય કાર્યોમાં પ્રસ્થાનત્રયી (બ્રહ્મસૂત્ર, ભગવદ ગીતા અને ઉપનિષદો) પરના ભાષ્ય અને ગૌડપદીયા કારીકાસ નો સમાવેશ થાય છે.

પ્રત્યેક વેદને પોતાની સંહિતા, બ્રાહ્મણો, આરણ્યકો તથા ઉપનિષદો હોય છે.

તેમને વિવિધ વિષયોમાં રસ હતો અને તેઓ તત્વજ્ઞાન, ઇતિહાસ, સમાજશાસ્ત્ર, વિનયન, સહિત્ય અને અન્ય વિષયોમાં વિદ્વતા ધરાવતા હતા તેમણે વેદ , ઉપનિષદો , ભગવદ્દગીતા , રામાયણ , મહાભારત અને પુરાણો માં ઉંડો રસ દાખવ્યો હતો.

ભારતીય કથામંગલ (૧૯૬૪)માં ઉપનિષદો, મહાભારત, રામાયણ, ભાગવત વગેરે સંસ્કૃત ગ્રંથોની પ્રસંગકથાઓનું લોકભોગ્ય શૈલીમાં આલેખન થયું છે.

ઉપનિષદો, બ્રહ્મસુત્ર અને શ્રીમદ્ ભગવદ્ ગીતા – આ ત્રણ મળીને વેદાંતની પ્રસ્થાનત્રયી બને છે.

જગદ્ગુરુ સનાતન ધર્મ માં પ્રયુક્ત એક ઉપાધિ છે જે પારમ્પરિક રીતે વેદાન્ત દર્શન ના આચાર્યોને આપવા માં આવે છે કે જેમને પ્રસ્થાનત્રયી (બ્રહ્મસૂત્ર, ભગવદ્ગીતા અને મુખ્ય ઉપનિષદો) ઉપર સંસ્કૃત માં ભાષ્ય રચ્યુ હોય.

હિંદુ દર્શનશાસ્ત્રની અન્ય વેદાંત શાળાઓની જેમ જ અદ્વૈત વેદાંત હિંદુ પરંપરાના ત્રણ ગ્રંથો (જેને સામૂહિક રીતે પ્રસ્થાનત્રયી તરીકે ઓળખવામાં આવે છે)ને માન્યતા આપે છેઃ વેદો – ખાસ કરીને ઉપનિષદો, ભગવદ ગીતા અને બ્રહ્મ સૂત્રો.

તેમણે ૮૦ થી વધુ પુસ્તકો અને ગ્રંથો રચ્યા છે, જેમાં ચાર મહાકાવ્ય (સંસ્કૃત અને હિન્દી માં બે-બે), રામચરિતમાનસ ઉપર હિન્દી ટીકા, અને અષ્ટાધ્યાયી પર પદ્ય માં સંસ્કૃત ભાષ્ય, અને પ્રસ્થાનત્રયી ગ્રંથો (બ્રહ્મસૂત્ર, ભગવદ્ગીતા અને પ્રધાન ઉપનિષદો) પર સંસ્કૃત ભાષ્ય સમ્મિલિત છે.

શાસ્ત્ર (પુરાણો, ઉપનિષદો અને અન્ય).

વેદો, ઉપનિષદો, ભગવગ ગીતા, યોગસૂત્ર અને મહાભારત, રામાયણ, દુર્ગા સપ્તશતી અથવા ચંડી જેવા પવિત્ર હિંદુ ધર્મગ્રંથોમાંના કોઈપણ શ્લોકને સાધના માટે રટણ કરવાથી શકિતશાળી ગણવામાં આવે છે, અને તેથી તે મંત્રનું સ્થાન ધરાવે છે.

ઉપનિષદો મુલત: આધ્યાતમવિદ્યાના ગ્રંથો છે.