ਇੱਕ ਖੇਤਰ ਜਿਸਦਾ ਪੂਰਬੀ ਹਿੱਸਾ ਹੁਣ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਪੱਛਮੀ ਹਿੱਸਾ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ,

bengals ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਉਦਾਹਰਨਾਂ:

ਹਵਾਲੇ ਜਗਦਧਾਤ੍ਰੀ ਜਾਂ ਜਗਧਾਤ੍ਰੀ (ਬੰਗਾਲੀ: জগদ্ধিণী, ਦੇਵਨਾਗਰੀ: जगद्धात्री, ਓਡੀਆ: ଜଗଦ୍ଧାତ୍ରୀ, 'ਵਿਸ਼ਵ ਦੀ ਵਾਹਕ') ਹਿੰਦੂ ਦੇਵੀ ਦੁਰਗਾ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੱਛਮੀ ਬੰਗਾਲ ਅਤੇ ਉੜੀਸਾ ਦੇ ਰਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਪੂਜਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਬੰਗਾਲੀ ਕਵੀ ਲਾਲਨ (লালন) ਲਾਲਨ ਸਾਈਂ, ਲਾਲਨ ਸ਼ਾਹ, ਲਾਲਨ ਫਕੀਰ ਜਾਂ ਮਹਾਤਮਾ ਲਾਲਨ ; (ਅੰਦਾਜ਼ਨ 1774–1890), ਬੰਗਾਲੀ ਬੌਲ ਸੰਤ, ਫ਼ਕੀਰ, ਗੀਤਕਾਰ, ਸਮਾਜ ਸੁਧਾਰਕ ਅਤੇ ਚਿੰਤਕ ਸੀ।

ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕਈ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਗਾਣੇ ਗਾਏ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਆਸਾਮੀ, ਕੋਕਣੀ, ਭੋਜਪੁਰੀ, ਉੜੀਆ, ਪੰਜਾਬੀ, ਬੰਗਾਲੀ, ਮਰਾਠੀ, ਸਿੰਧੀ, ਕੰਨੜ, ਗੁਜਰਾਤੀ, ਤੇਲਗੂ, ਮਗਾਹੀ, ਮੈਥਲੀ ਅਤੇ ਉਰਦੂ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹਨ।

ਉਹ ਜਿਆਦਾਤਰ ਮਰਾਠੀ, ਤੇਲਗੂ ਅਤੇ ਬੰਗਾਲੀ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੀ ਹੈ।

ਸਤੰਬਰ 2009 ਵਿੱਚ ਮਾਲੇਈ ਆਪਣੀ 1963 ਦੀ ਕਵਿਤਾ "ਪ੍ਰਚੰਡ ਵੈਦਯੁਤਿਕ ਚੁਤਰ" ("ਸਟਾਰਕ ਇਲੈਕਟ੍ਰਿਕ ਜੀਸਸ") ਨਾਲ, ਜੋ ਹੰਗਰੀਵਾਦੀਆਂ ਵਿਰੁੱਧ ਸਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਨੂੰ ਉਕਸਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਰਾਏ ਚੌਧਰੀ ਨੇ ਬੰਗਾਲੀ ਸਾਹਿਤ ਨਾਲ ਇਕਬਾਲੀਆ ਕਾਵਿ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ।

ਭਾਰਤ ਦੀ ਨੈਸ਼ਨਲ ਅਕਾਦਮੀ ਆਫ਼ ਲੈਟਰਜ਼, ਸਾਹਿਤ ਅਕਾਦਮੀ,, ਦੁਆਰਾ ਉਸਦੇ ਨਾਵਲ, ਸ਼ਾਂਬ ਲਈ, ਉਸਨੂੰ ਬੰਗਾਲੀ ਵਿੱਚ 1980 ਦਾ ਸਾਹਿਤ ਅਕਾਦਮੀ ਪੁਰਸਕਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।

ਮਹਾਨ ਔਰਤਾਂ ਦੇਵਦਾਸ (দেবদাস, ਦੇਬਦਾਸ) (1917) ਬੰਗਾਲੀ ਨਾਵਲਕਾਰ ਸ਼ਰਤ ਚੰਦਰ ਚੱਟੋਪਾਧਿਆਏ ਦਾ ਲਿਖਿਆ ਇੱਕ ਨਾਵਲ ਹੈ ਜੋ 1917 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਉੱਤੇ ਕਈ ਫਿਲਮਾਂ ਬਣੀਆਂ ਹਨ।

ਜਲਾਲ ਉਲ ਦੀਨ ਮੋਹੰਮਦ ਰੂਮੀ (13 ਵੀਂ ਸਦੀ) ਅਤੇ ਹਾਫ਼ਿਜ਼ (14 ਵੀਂ ਸਦੀ), ਅਜੇਰੀ ਕਵੀ ਫੁਜੁਲੀ (16ਵੀਂ ਸਦੀ) ਜਿਹੇ ਉਘੇ ਫਾਰਸੀ ਫਕੀਰਾਂ ਅਤੇ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਗ਼ਜ਼ਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰਹੱਸਵਾਦ ਦਾ ਜ਼ਰੀਆ ਬਣਾਇਆ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮਿਰਜ਼ਾ ਗਾਲਿਬ (1797 - 1869) ਅਤੇ ਮੁਹੰਮਦ ਇਕਬਾਲ (1877 -1938),ਜਿਹਨਾਂ ਦੋਨਾਂ ਨੇ ਫਾਰਸੀ ਅਤੇ ਉਰਦੂ ਵਿੱਚ ਗ਼ਜ਼ਲ ਲਿਖੀ ਅਤੇ ਬੰਗਾਲੀ ਕਵੀ ਕਾਜ਼ੀ ਨਜਰੁਲ ਇਸਲਾਮ (1899-1976)।

ਉਸਨੇ ਬਿਮਲ ਕਾਰ ਦੀ ਬਾਲਿਕਾ ਵਧੂ (1989) ਅਤੇ ਪ੍ਰਹਾਨਾ (1991) ਦਾ ਬੰਗਾਲੀ ਤੋਂ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ।

ਭਾਰਤੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਅਖ਼ਬਾਰ ਆਨੰਦਬਾਜ਼ਾਰ ਪੱਤਰਿਕਾ ( ਬੰਗਾਲੀ : আনন্দবাজার পত্রিকা, [ਆਨੰਦਬਾਜ਼ਾਰ ਪੱਤਰਿਕਾ] ) ਏਬੀਪੀ ਸਮੂਹ ਦੀ ਮਲਕੀਅਤ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਬੰਗਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਅਖ਼ਬਾਰ ਹੈ।

ਬੰਗਾਲੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਕਾਰਕੁਨਾਂ ਨੇ ਗੁਪਤ ਮੁਕਤ ਬੰਗਾਲ ਰੇਡੀਓ ਸਟੇਸ਼ਨ ਚਲਾਇਆ।

ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਨੇ ਇਸ ਬੇਚੈਨੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬੰਗਾਲੀ।

ਅਭਿਜੀਤ ਇੱਕ ਬੰਗਾਲੀ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਜੋ ਆਪਣੇ ਚਾਰ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਵਿਚੋਂ ਸਬ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਸੀ।